Niezależne Forum Ławeczkowe

JaxPL

Sobota, 20 maja, piąta rano, świeci słońce, pogoda jak drut. Powiedzmy, że jestem rześki i przytomny. Wsiadam do samochodu, przekręcam kluczyk i ... zaczynam moją Hi Way.
Przede mną równiutkie trzysta kilometrów na tereny warszawskiego AWF-u. Wytaczam się leniwie na autostradę, żeby przejechać pierwsze sto najszybszych, ale i zarazem najnudniejszych kilometrów. Dwójka, trójka, czwórka, piątka ... i nuda. W ciągu tych czterdziestu minut można przemyśleć całe swoje życie. No właśnie, wcale nie nuda, to mój sposób na długie podróże, jakich doświadczam od kilku lat dosyć dużo w okresie wiosenno-letnim. Na każdy kilometr co najmniej jedna myśl czy jedno wspomnienie. To pozwala mi w miarę bezboleśnie pokonywać wciąż te same trasy, do ukochanego Krakowa, Wrocławia, Białej Podlaskiej, Zamościa czy Bielska. Fajnie, lubię te miejsca. Kojarzą mi się z przesympatycznymi ludźmi, tak jak nasze forum zresztą, to przecież dzięki ludziom na nim się tak chętnie udzielamy i też dzięki ludziom te miasta są tak wspaniałe.

Autostrada – cztery paski asfaltu pomiędzy polami kwitnącymi żółtym rzepakiem, miejsce, gdzie właściwie nic nie wolno oprócz głębokiego wciskania pedału gazu. Po piątej, w sobotę nie ma tu za dużego ruchu, kilku Litwinów walczy w swoich ciężarówkach z wszechogarniającą o tej porze sennością, kilka samochodów z kratką pędzących na złamanie karku do macierzystych firm w stolicy, trochę laweciarzy z samochodowym złomem, który za kilka dni ucieszy oczy ich nowych właścicieli. Myśli uciekają mi do Was, w piątek, z przyczyn technicznych nie miałem okazji się pożegnać, pogadać, pogonić za pomarańczowymi dzwoneczkami. Myślę o naszej nie zaczętej gazecie, o tym, jak to będzie gdy się wreszcie zobaczymy na żywo w Łodzi.
Bramka z opłatami, sympatyczne kasjerki, życzenia dobrej drogi. Skąd u licha u tych dziewczyn tyle pogody ducha o tej nieludzkiej godzinie? Zaprzątam sobie głowę tym pytaniem przez następne kilka kilometrów. Odpowiedzi brak. Ale to była chyba czysta retoryka. Koniec rzepaku, słońce rusza z tym swoim wściekłym, rannym blaskiem trochę wyżej, następna bramka, kurcze, jak to szybko minęło. Koniec „dobrego”, zaczyna się szara, polska codzienność z koleinami, radarami, spieszącymi się akwizytorami jadącymi va-bank. Świat się budzi do życia, a ja z nim, wypadałoby trochę bardziej zwracać uwagę na drogę. Mijam Koło, nieco … koliście Wink

, jak na Koło przystało, bo obwodnicą, przede mną pusta, słoneczna droga, strzałka prędkościomierza w nienaturalny sposób wychyla się coraz bardziej na prawo, życzliwy łodzianin mruga kilka razy „długimi”, chłopaki szukają ofiary, która postawi im śniadanie. I rzeczywiście po chwili, w krzaczkach niebieski radiowóz i miny zawiedzionych funkcjonariuszy. Nie dałem się tym razem, ale trochę zwalniam. Dokąd się spieszyć? I po co? Czy każdy facet ma w sobie zaszytą manię prędkości? Manię wygrywania, bycia zawsze pierwszym? Jeżdżę tymi drogami nieprzerwanie od dwudziestu czterech lat, pamiętam jeszcze czasy, kiedy przez 20 i 30 kilometrów nie spotykało się żadnego samochodu. Można było pruć na złamanie karku, tylko … wtedy nie było czym. Bo cóż mogła zrobić biedna Syrenka czy Maluszek? Teraz można, a nie ma gdzie. Ale nie o to chodzi. Chodzi raczej o stan ducha. O tą odrobinę adrenaliny. Niektórzy tą potrzebę mają za bardzo rozwiniętą. U mnie jest to bardzo losowe i zależy od dnia. Czasami jadę z typowo patrolową prędkością, „napawając” się spokojnym pomrukiem silnika i delikatnym muskaniem wiatru. Dzisiaj jednak mam dzień na szybszą jazdę. Nie wariacką, ale szybką. Wariacką zostawiłem milion lat temu za sobą, mam za dużo do stracenia. Wjeżdżam do Kłodawy. Hih, nie wiem, czy też tak macie, ale ja, wjeżdżając do jakieś charakterystycznej miejscowości natychmiast mam skojarzenia. Na przykład właśnie w Kłodawie szukam podświadomie rozsypanej wszędzie soli, wszak tu jest przecież gdzieś kopalnia, przejeżdżając przez Kruszwicę nie mogę się oprzeć i wszędzie wypatruję oleju Kujawskiego, oczywiście z pierwszego tłoczenia. Najgorsze jest jechać przez Kalisz, bo to przecież mekka znanych produktów, a więc miażdżę wszędzie oponami przepyszne Grześki, wącham przyprawy z Winiar i rozjeżdżam bezlitośnie porozstawiane wszędzie butelki z Helleny Smile

. Ot, taki mój świr, mam nadzieję, że niegroźny. Najbardziej ponuro jest w Pruszkowie, gdzie wypatruję zawsze bezlitosnych gangsterów z kałachami, ale to dopiero przede mną. Kawa !!, czas na kawę. Staję na BP, gdzie od kilku lat serwują doskonałą, taką kawę robioną naprawdę z uczuciem. Nie wiem jak Wy, ale ja uwielbiam atmosferę takich przydrożnych barów, kafejek, czy ostatnio właśnie dużych stacji benzynowych. Daleko nam niestety jeszcze do zachodu i pod tym względem, choć ewolucja i do nas dotarła. Nie ma jeszcze takich prawdziwych, autostradowych kompleksów, gdzie można dosłownie wszystko, od poczty do kasyna. Ale o tym Wam opowiem kiedy indziej, bo właśnie wjeżdżam do Sochaczewa. Po drodze nie działo się nic szczególnego, myśli tez nie miałem właściwie żadnych górnolotnych, wiec nie będę Was nimi zanudzał. Sochaczew, miasteczko, jak każde inne. Tyle, że ruch trochę większy, nie wiem czy ze względu na godzinę, czy na bliskość stolicy. Nieważne. Tak się złożyło, że jadę na czele małej kawalkady samochodów, wolno, bo dużo plączących się ludzi, a też i nastrój taki leniwy, w końcu sobota rano. Zbliżam się do kolejnego przejścia dla pieszych i pojawia się Ona. Jest jeszcze daleko od krawężnika, ale pomimo tego moja noga sama naciska na hamulec tak gwałtownie, że obrywam jakimś kartonem w głowę. Z przeciwka, pędzący o wiele szybciej samochód robi to samo. Siedzą w nim dwaj Ukraińcy i … widzę ich twarze. Robią klasyczne „kopary”, znaczy „kopary” im dosłownie opadły, podobnie zresztą jak mnie. Na zebrę wchodzi kobieta. Wręcz onirycznie piękna. Ma niesamowicie długie, opalone nogi, szczupłą talię opiętą Chanel`owym żakietem, długie, blond włosy i … powłóczyste spojrzenie. Wie, że jest piękna, wie, że dużo Jej wolno, a na pewno wolno Jej przejść bezpiecznie po pasach. Odruchowo zapalam papierosa, otwierając przy tym okno, dolatuje do mnie Jej zapach, zapach łąki, kwiatów, nieba. Moja Demi stwierdziła kiedyś, że jestem uczulony na piękno. Jestem, ponieważ niebywała uroda ziemskiego świata, skupiona w tym miejscu, może przekonać każdego, że warto żyć. Z natury jestem pięknoduchem Smile

. Każdy dzień staram się przeżyć w miarę możliwości tak intensywnie, jakby miałby być moim ostatnim, kiedy trzymam w ręku niezapominajkę to traktuję ją tak, jakby była ostatnim kwiatem na ziemi.

- U tieba nie ma wozducha – krzyczy z tyłu tirowiec.
- No nie ma, dziwisz się? – odpowiadam, nie zastanawiając się w ogóle, a mając na myśli brak tchu i w oczach tą niebiańską blond piękność.
- Szkoda laczka – uparcie ciągnie Rosjanin, tym razem w naszym żargonie.
- Czego chcesz łosiu ode mnie - myślę, ale uśmiecham się życzliwie. Pokazuje mi na moją tylną oponę. Rzeczywiście, koło oklapnięte. Jak wszystko zresztą. Po kilku kilometrach zatrzymuję się na kolejnej stacji benzynowej. Musze ochłonąć. Kawa już nie jest tak dobra, jak poprzednia. …

O Warszawie Wam póki co nie opowiem, bo … nie. Ze względu na nasze bliźniaczki.

W niedzielę wracałem tą samą drogą, tyle, że w odwrotnej kolejności mijanych miast, co nie jest specjalnie dziwne, zważywszy, że wracałem do domu. Ale droga powrotna nigdy nie jest tak ciekawa. Zastanawiacie się pewnie, po co Wam o tym wszystkim piszę. Wyłgam się odpowiedzią, że … tak mnie jakoś naszło . Papa, do zobaczenia na drodze.

bestyja

I co mam napisać???

Felieton - miodzio, ale my wszyscy wiemy żeś mistrz w tej dziedzinie.

Zaintrygowała mnie ta Warszawa - może jakoś to wytłumaczysz?

Cenię Cię za to, że jak na wspólczesnego rycerza z gracją władasz orężem złożonym ze słów i zdań.

Bardzo przyjemnie się czyta i tylko jedna myśl błąka się po głowie - więcej, prosze o więcej.

Smile

balbi

jeszcze jeszcze Wink

JaxPL

miron

dodam tylko tyle:

dziewczęta ... zazwyczaj nieświadome co czynicie ... kuście nas (w sensie chłopów) dalej swymi urokami ... może nie zawsze to jest bezpieczne ale takie jest zycie ...

ps Jacku ... temat wyrwany mi z gardła ... czekałem z nim do czasu az ogladne film na który czekałem miesiącami ... o dziwo jeszcze nie byłem ... a wszystko przez brak osoby (czyt. dziewczyny mającej ochotę spedzić ze mna wieczór) chcacej ze mną się wybrać na to dzieło Smile

bestyja

miron

na Hi Way podobno trzeba iść od 2 do 3 razy ... więc raz do kina raz na film ... a potem się zobaczy Wink

bestyja

miron

bestyja

no to wszystko jasne:)

pozostaje mi tylko wybór kina

- ale to już ból głowy
drugiej połowy

Smile

o zrymowało mi się Very Happy

miron

ja musze zacząć się spieszyć ... bo jak tak dalej pójdzie to ani razu nie ogladnę przed zejściem ... oczywiście mowa o zejściu filmu z ekranów Wink

~marta~

JaxPL

Piątek, 26 maja. Dubluję za kilka godzin trasę sprzed tygodnia ale jadę dalej, do przeuroczej Białej Podlaski. To prawie kres Polski. Nie wiem, czy nie utknę czasami w Warszawie, wszak jadę przez nią kilka godzin po wylocie papieża do Częstochowy. Zobaczymy....

bestyja

miron

muszę trochę zaprotestować ... tytuł tematu jest mi potrzebny ... więc musze siła wywłaszczyć połowę niego ... i zaadoptować go na dyskusje o moim ukochanym filmie którego jeszcze nie widziałem ... ale człowiek nie jest taki żeby nie iść do kina za chwile Wink

... w późniejszym czasie zamieszcze relacje z Hi Way ... jeśli nie padnę ze śmiechu wczesniej Wink

Jacku ... mam nadzieję że jako prawowity właściciel tematu (a teraz już tylko połowy ) nie bedziesz miał mi za złe że wpakowałem sie tu w buciorach i sie panosze Wink